Nie, moja rodzinna historia jest nudna i banalna( jeśli chodzi o osoby, które trzeba odszukać). Ale w sumie cieszę się- miałam zawsze wszystkich blisko: rodziców, dziadków, ciocie i wujków. Miałam poczucie bezpieczeństwa i spokój. Dlatego wolę takie rzeczy spotykać jedynie na papierze

Nie, moja rodzinna historia jest nudna i banalna( jeśli chodzi o osoby, które trzeba odszukać). Ale w sumie cieszę się- miałam zawsze wszystkich blisko: rodziców, dziadków, ciocie i wujków. Miałam poczucie bezpieczeństwa i spokój. Dlatego wolę takie rzeczy spotykać jedynie na papierze

Nie, moja rodzinna historia jest nudna i banalna( jeśli chodzi o osoby, które trzeba odszukać). Ale w sumie cieszę się- miałam zawsze wszystkich blisko: rodziców, dziadków, ciocie i wujków. Miałam poczucie bezpieczeństwa i spokój. Dlatego wolę takie rzeczy spotykać jedynie na papierze

Nie, moja rodzinna historia jest nudna i banalna( jeśli chodzi o osoby, które trzeba odszukać). Ale w sumie cieszę się- miałam zawsze wszystkich blisko: rodziców, dziadków, ciocie i wujków. Miałam poczucie bezpieczeństwa i spokój. Dlatego wolę takie rzeczy spotykać jedynie na papierze

Nie muszę daleko szukać. Ja jak wielu z nas jesteśmy idealnym przykładem człowieka, który poszukuje bliską nam osobę. Będąc studentem wyjechałem na kilka lat z rodzinnej miejscowości i będąc zafascynowanym wielkim światem szybko zapomniałem o dawnym życiu. Obecnie widuję rodzinę kilka razy w roku, zwykle w święta i czuję się tak, jakbym był tylko gościem podczas spotkania z daleką rodziną po latach. Ludzie, którzy byli mi najbliżsi, stali się moimi przyjaciółmi. Z kolei moi przyjaciele ze studiów są dla mnie rodziną, z którą spędzam każdy kolejny dzień. Nie mogę sobie wyobrazić życia bez mojej obecnej rodziny, którą powinna być moja, własna, niepowtarzalna rodzina od urodzenia, aż po grób.

Nie muszę daleko szukać. Ja jak wielu z nas jesteśmy idealnym przykładem człowieka, który poszukuje bliską nam osobę. Będąc studentem wyjechałem na kilka lat z rodzinnej miejscowości i będąc zafascynowanym wielkim światem szybko zapomniałem o dawnym życiu. Obecnie widuję rodzinę kilka razy w roku, zwykle w święta i czuję się tak, jakbym był tylko gościem podczas spotkania z...

Może nie o rodzinie, ale o przyjacielu.
W przedszkolu moim najlepszym przyjacielem był Krzyś. Spędzaliśmy razem mnóstwo czasu, zawsze razem, zawsze we dwoje. Uwielbiałam go:) Niestety, po wakacjach wyprowadził się z rodzicami i do szkoły nie poszliśmy już razem. Myślałam o nim przez całą podstawówkę i gimnazjum. Najgorsze było to, że z czasem zapomniałam jego nazwisko! Nie mogłam go więc znaleźć na naszej-klasie, która wtedy była modna ani na początkującym facebooku.
Kiedy poszłam do liceum, bodajże na języku angielskim, mieliśmy przynieść zdjęcia ze starej szkoły i porozmawiać o swoich kolegach. Na jednym ze zdjęć mojej koleżanki rozpoznałam Krzysia! Okazało się, że chodzili razem do klasy. Od razu poprosiłam o nazwisko i odnalazłam go na facebooku. Na szczęście mnie pamiętał;) Pisaliśmy przez kilka miesięcy próbując odnowić naszą znajomość, ale brak czasu i nadmiar obowiązków spowodował, że nie udało nam się ponownie spotkać w rzeczywistości. Jednak cieszę się, że po 10 latach udało mi się go odnaleźć i chociaż porozmawiać.

Może nie o rodzinie, ale o przyjacielu.
W przedszkolu moim najlepszym przyjacielem był Krzyś. Spędzaliśmy razem mnóstwo czasu, zawsze razem, zawsze we dwoje. Uwielbiałam go:) Niestety, po wakacjach wyprowadził się z rodzicami i do szkoły nie poszliśmy już razem. Myślałam o nim przez całą podstawówkę i gimnazjum. Najgorsze było to, że z czasem zapomniałam jego nazwisko! Nie...

Rodzina babci ze strony mamy pochodziła z terenów Małopolski. Podczas II Wojny Światowej ojciec babci, mój pradziadek Franciszek, jak wielu innych Polaków służył ojczyźnie. Przez długi czas prababcia Janina nie wiedziała, co dzieje się z mężem, z którym miała czwórkę dzieci. Już dawno nie dostała żadnego listu. W którymś momencie wojennej zawieruchy nakazano mieszkańcom miasteczka, by spakowali się i zebrali na rynku, skąd zostaną skierowani w bezpieczniejsze tereny. Prababcia z ciężkim sercem opuszczała dawny dom- bała się, że po przesiedleniu mąż jej nie odnajdzie.
Szli wiele kilometrów, jechali pociągiem, znów szli... Wiele razy mijali wojskowych, a w każdej twarzy Janina szukała tej jedynej. Trzeciego dnia wędrówki przechodzili przez most, na którym ruchem kierował kolejny żołnierz. Prababcia spojrzała na niego i wyrywając się z kordonu, podbiegła. Radość i zdziwienie Franciszka trudno opisać. Było to krótkie spotkanie, bo obowiązki wzywały, ale dzięki niemu prababcia upewniła się, że jej mąż żyje i jest zdrowy, zaś Franciszek dowiedział o przesiedleniu rodziny.
Pradziadkowie żyli ze sobą do śmierci. Historię tę opowiedziała mi ukochana Babcia, która podczas pamiętnego spotkania miała dziesięć lat.

Rodzina babci ze strony mamy pochodziła z terenów Małopolski. Podczas II Wojny Światowej ojciec babci, mój pradziadek Franciszek, jak wielu innych Polaków służył ojczyźnie. Przez długi czas prababcia Janina nie wiedziała, co dzieje się z mężem, z którym miała czwórkę dzieci. Już dawno nie dostała żadnego listu. W którymś momencie wojennej zawieruchy nakazano mieszkańcom...

Kilka tygodni temu dowiedziałam się, że mąż mojej koleżanki z liceum jest moim dalszym kuzynem. Zawsze fascynowała mnie historia mojej rodziny, jednak do tej zawiłości w więzach krwi sama nie doszłam. Napisałam do niego, okazało się, że od kilku dni też wie o tym fakcie. Postanowiliśmy się spotkać. Sama nie wiem, co mnie bardziej do tego pchnęło, czy fakt, że moja rodzina jest delikatnie mówiąc kiepska, czy ciekawość, że ten ktoś może coś wiedzieć na temat rodziny, z którą nie mam kontaktu, która nie żyje. Zabrałam albumy, spakowałam wspomnienia i pojechałam. Spotkaliśmy się w połowie drogi, w środkowej Polsce. Poszliśmy na piwo jak starzy dobrzy znajomi, dużo rozmawialiśmy i jednym słowem trudno nam było się rozstać. Dziś mamy super kontakt. Warto pielęgnować swoje korzenie!

Kilka tygodni temu dowiedziałam się, że mąż mojej koleżanki z liceum jest moim dalszym kuzynem. Zawsze fascynowała mnie historia mojej rodziny, jednak do tej zawiłości w więzach krwi sama nie doszłam. Napisałam do niego, okazało się, że od kilku dni też wie o tym fakcie. Postanowiliśmy się spotkać. Sama nie wiem, co mnie bardziej do tego pchnęło, czy fakt, że moja rodzina...

Mamy w rodzinie jedną taką historię. Jeszcze w czasach, gdy Polska znajdowała się za "żelazną kurtyną" i ciężko było o poprawę bytu, moja ukochana ciocia zdecydowała się z narzeczonym na próbę ucieczki z kraju. Wykupili wycieczkę turystyczną do Włoch. Podczas zwiedzania słonecznej Italii odłączyli się od grupy i zostali. Bez znajomości języka i wystrczających środków do życia zdecydowali się zaryzykować. Bardzo pomogli im wtedy zakonnicy, dzięki którym dostali pracę i znaleźli miejsce zamieszkania. Pierwszy raz wrócili do Polski po kilku latach, po ślubie i z dwójką dzieci. Moja rodzina długo się o nich zamartwiała. Nie zdecydowali się na powrót do ojczyzny, ale mamy teraz bardzo dobry kontakt.

Mamy w rodzinie jedną taką historię. Jeszcze w czasach, gdy Polska znajdowała się za "żelazną kurtyną" i ciężko było o poprawę bytu, moja ukochana ciocia zdecydowała się z narzeczonym na próbę ucieczki z kraju. Wykupili wycieczkę turystyczną do Włoch. Podczas zwiedzania słonecznej Italii odłączyli się od grupy i zostali. Bez znajomości języka i wystrczających środków do...

Mój kuzyn wyjechał do Stanów jakieś 10 lat temu. Długo nie móg wrócić do Polski bo w pracy musiał być, nie miał jeszcze wizy więc mógł już tam nie wrócić i na kasa jest potrzebna.
Pewnego wieczoru jak zawsze rozmawiał z rodziną na skype, lecz tym razem nie włączył kamery.
Nagle w domu ciotki rozległo się
puk! puk!
do drzwi. Poszła otworzyć.
Krzyk. Płacz. Pisk.
Tak. Mój kuzyn stał w drzwiach.
Wrócił po kilku latach do Polski. Do rodziny. Zrobił im najwspanialszą niespodziankę.

Mój kuzyn wyjechał do Stanów jakieś 10 lat temu. Długo nie móg wrócić do Polski bo w pracy musiał być, nie miał jeszcze wizy więc mógł już tam nie wrócić i na kasa jest potrzebna.
Pewnego wieczoru jak zawsze rozmawiał z rodziną na skype, lecz tym razem nie włączył kamery.
Nagle w domu ciotki rozległo się
puk! puk!
do drzwi. Poszła otworzyć.
Krzyk. Płacz. Pisk.
Tak. Mój...

Moja ciocia w latach '80 wyprowadziła się do Szwecji i tam założyła rodzinę. Była najbliższą kuzynką mojej mamy. Gdy ja się urodziłam, przysłała ze Szwecji kolorowego, pluszowego misia, który był w dzieciństwie moją ulubioną maskotką! Cioci niestety nie spotkałam w dzieciństwie.
Zobaczyłyśmy się – niestety – na uroczystości pogrzebowej, po 27 latach. Mama mnie przedstawiła i od razu przypomniała mi się dziecięca zabawka, która do dziś, trochę wypruta z waty, stoi na komodzie. Powiedziałam o tym ciotce, która zszokowana patrzyła na mnie i na mamę.
Od tego czasu co jakiś czas ciotka nas odwiedza i wspomina z mamą stare czasy, zaś ja wsłuchuje się w dawne opowieści i poznaje ich dzieciństwo.

Moja ciocia w latach '80 wyprowadziła się do Szwecji i tam założyła rodzinę. Była najbliższą kuzynką mojej mamy. Gdy ja się urodziłam, przysłała ze Szwecji kolorowego, pluszowego misia, który był w dzieciństwie moją ulubioną maskotką! Cioci niestety nie spotkałam w dzieciństwie.
Zobaczyłyśmy się – niestety – na uroczystości pogrzebowej, po 27 latach. Mama mnie przedstawiła...

Spotkałam po raz pierwszy mojego ojca na rozprawie sądowej o podwyższenie alimentów, gdy miałam 18 lat. Nigdy wcześniej go nie widziałam, on mnie zresztą też. Byłam jedyną dziewczyną na korytarzu sądowym, natomiast panów było całkiem sporo. Moją uwagę zwrócił tylko jeden mężczyzna, który siedział na tej samej, długiej ławie przed salą rozpraw i wychylał się od czasu do czasu zza sylwetek innych panów i ukradkowo mi się przyglądał. TO BYŁ ON! Nie uśmiechnął się, nie podszedł, nie porozmawiał, nie zapytał co u mamy, po sprawie szybko ulotnił się. Potem widywałam go w takich samych okolicznościach do ukończenia studiów. Ślad i słuch po nim zaginął.

Spotkałam po raz pierwszy mojego ojca na rozprawie sądowej o podwyższenie alimentów, gdy miałam 18 lat. Nigdy wcześniej go nie widziałam, on mnie zresztą też. Byłam jedyną dziewczyną na korytarzu sądowym, natomiast panów było całkiem sporo. Moją uwagę zwrócił tylko jeden mężczyzna, który siedział na tej samej, długiej ławie przed salą rozpraw i wychylał się od czasu do...